Freya en Dirk De Wachter delen niet alleen een diagnose, maar ook een engagement dat daaruit ontstond. In deze video delen ze hun ervaringen. Een intens gesprek met wijze woorden, humor, een vleugje ontroering en heel veel herkenning.

Dirk De Wachter: “Dat is allemaal heel snel op onze kop gevallen. Met ‘ons’ bedoel ik mijn vrouw en ikzelf. Mijn vrouw is huisarts, wat ook wel belangrijk is, omdat ze mijn situatie ook medisch goed kan opvolgen. En dat we daar samen goed kunnen over spreken. Dat is emotioneel goed verlopen. We hebben er samen goed over kunnen praten. En mijn vrouw kon er ook heel rustig en nabij onder blijven. Eigenlijk is heel dit traject ook een soort ode aan de liefde. Nog altijd.”

Dirk De Wachter: “Ik kreeg zoveel reacties van mensen. Echt massaal veel: mails, zelfs handgeschreven brieven. En dat deed mij zoveel goed. En dus werd de grootste troost voor mij dat ik zelf mensen kon troosten. Dat ik mijn psychiater-zijn nog kon voortzetten vanuit het ziekenhuis. Ik dacht: als ik hier iets over schrijf, dan kan ik toch iets blijven betekenen voor mensen. Ook terwijl ik ziek ben. En voor mensen iets betekenen: dat is voor mij het hoogste goed. Filosofisch denk ik dat dàt de zin van het bestaan is.”

Dirk De Wachter: “Ja, mocht ik een wapenschild hebben, dan zou dat er wellicht op staan. Het idee komt ook niet van mij, maar van de Franse filosoof Emmanuel Lévinas.”

“Ik leg uit wat het betekent aan de hand van een voorval in het ziekenhuis. Ik had daar bijvoorbeeld een verpleegkundige op de oncologie. Die kwam binnen en zei: ‘Meneer De Wachter, ik ben een grote bewonderaar van u. Maar dat zal hier verder van geen belang zijn. Ik hoop dat gij hier een grote bewonderaar van mij wordt.’ Fantastische madam!”

“En een ander voorval: toen ik wat beter werd, vroeg een verpleegkundige mij: wat kunnen we voor je doen? En ik dacht: mijn haar wassen. En dat was prachtig. Een goddelijk moment. Je denkt: is dat nu zo belangrijk? Ja, op dat moment wel. Daar gaat het over.”

Dirk De Wachter: “De metafoor die ik gebruik is deze: je mag het verdriet niet weggooien, want dan komt het als een boomerang in je nek gevlogen. Maar je kan het wikkelen, met windels van woorden, en verhalen, en rituelen, en herinneringen. Om het dan mee te nemen onder je arm, zonder dat het steekt. Want verdriet is een ding met stekels. Dat heel pijnlijk kan zijn en je tot bloedens toe kan verwonden. En dat moeten we natuurlijk vermijden. Ik zeg: leef uw miserie, maar probeer het ergens naar het goede te doen kantelen. Dat is volgens mij de doelstelling. En in mijn geval, maak er een engagement van. Net zoals jij dat doet: iets betekenen. Dan wordt je miserie ook iets goeds. Hoe raar ook. Dat is de essentie, denk ik.”

Vertroostingen, door Dirk De Wachter, is uitgegeven bij Lannoo.