Het verhaal van Cathy

Maak kennis met Cathy, longkankerpatiënt, en een nieuwe ambassadeur voor Klare kijk op Kanker. Bekijk haar verhaal.

“Ik denk dat het grootste misverstand rond kanker vooral is dat mensen denken dat het zwart-wit is. Je bent ofwel ziek of je bent genezen. Mensen weten niet dat er daartussen nog heel wat zit. Of ze willen het misschien ook niet weten,” zegt Cathy Verschoore.

“Ik ben net 50 jaar geworden. Ik woon samen met Tom en werk als beleidsmedewerker op de sportdienst van de stad Gent. En ik heb ook longkanker. Mijn longkankerverhaal is atypisch, omdat ik ook een immuniteitsstoornis heb. Ik ben vijf jaar ziek, met de laatste drie jaar wat ze noemen een ‘stabiele ziekte’. Ik kan nog heel veel. Ik ga nog werken, ik doe mijn hobby’s. Niets is meer zoals vroeger, maar ik kan nog veel en eigenlijk tot op zekere hoogte leven zoals ik dat altijd graag deed.”

“De eerste behandeling die ik kreeg was een operatie, waarbij een stuk van mijn long weggenomen is. Daarna volgde een reeks chemo. Toen is het een jaar goed gegaan, maar dan werd er een nieuw vlekje gevonden. Er volgde een tweede reeks behandelingen, een combinatie van chemotherapie en immunotherapie. De chemotherapie heb ik moeten afbreken, maar de immunotherapie is twee jaar door kunnen blijven gaan.”

“Omgaan met met het gevoel van ‘hoeveel tijd heb ik nog’: dat vind ik moeilijk. De artsen zijn daar ook zeer vaag over. In het begin dacht ik dat ze het niet wilden zeggen. Maar nu weet ik dat het gewoon niet kan. Ik ben daar als patiënt in gegroeid. Je je leert te vertrouwen op je lichaam, al gaat dat vertrouwen nooit meer 100% terugkomen.”

“De meeste mensen in mijn omgeving weten dat ik ziek ben. Ik voel hun steun enorm. Ook al vragen ze niet elke dag hoe het ermee gaat. Mijn werkgever is ook heel ondersteunend. Ik werk nu drie-vijfden, waar ik vroeger altijd fulltime heb gewerkt. Voor mij is werken heel belangrijk. Toen ik ziek was, heb ik vaak zitten denken ‘wat wil ik nog in mijn leven’? En eigenlijk kwam het er altijd op neer dat het goed is zoals het is. Ik vind het fijn nu. Ik ik doe de dingen die ik wil doen. Het feit dat ik een manier gevonden heb om mijn leven te leiden zoals ik het altijd gedaan heb, geeft mij veel voldoening.“

“Ik probeer te blijven sporten en bewegen, want daar kan ik een beetje van mijn energie en frustratie in kwijt. Het geeft mij ook het gevoel dat ik dat ik de dingen zelf in handen neem. En de bergen, dat is mijn happy place. Het feit dat ik daar nog altijd naartoe kan en dat ik daar nog altijd de dingen kan doen waar ik gelukkig van word, daar trek ik mij enorm aan op.”

“Aan lotgenoten wil ik graag meegeven dat een kankerdiagnose geen geen zwart-wit verhaal is. Het is frustrerend, het is slopend, om het in mijn eigen woorden te zeggen, het is kak. Maar het is niet noodzakelijk het einde. Er kan nog superveel. Je moet je natuurlijk aanpassen, maar maar het leven stopt niet met een kankerdiagnose. Het leven gaat verder en je zorgt ervoor dat het werkt op jouw manier. Maar stop niet met leven, want het is toch jouw leven.”