Jürgen: “Ik ben Jürgen, ik ben getrouwd met Els en heb twee kinderen, Rani en Arne. Daarnaast heb ik ook twee honden. Ik werk bij Stichting tegen Kanker als relatiebeheerder voor giften en legaten.
“Op het moment van mijn diagnose was ik 42 en vrij sportief. De hemel viel dus echt op mijn hoofd, mijn wereld stond stil, en ik wist niet waarheen. Ik had het gevoel dat ik vanaf dat moment geleefd werd. Je kan op zo’n moment eigenlijk niet anders dan meegaan in het proces, en vertrouwen hebben in de wetenschap.”
Jürgen: “Ik heb toen ook houvast gevonden in twee zaken. Ten eerste heb ik, op advies van mijn echtgenote, een dagboek bijgehouden. Niet met wetenschappelijke informatie, maar met wat ik voelde en wat ik dag per dag kon en niet kon. Vooral tijdens de therapie was dat een belangrijke houvast. Het tweede dat voor mij heel belangrijk was, is blijven bewegen. Daar putte ik veel moed uit.”
Jürgen: “In ons gezin heeft het ziek zijn voor de nodige stress en spanning gezorgd, maar we zijn altijd heel open blijven communiceren. Ook naar de kinderen toe. Ik kon er altijd vrij makkelijk over praten, weliswaar een beetje emotioneel, maar ‘sharing is caring’ voor mij. Ik vond open communiceren heel belangrijk om met mijn ziekte om te gaan. Ook contact met lotgenoten was voor mij cruciaal. Zij weten als geen ander hoe het is om tegen kanker te vechten. Zo ben ik ook mijn revalidatie-traject ingestapt, dat bestond uit samen trainen voor een kwarttriatlon.”
Jürgen: “Ik werkte op het moment van mijn diagnose in de financiële sector, bij bank Nagelmackers. In oktober 2020 heb ik mijn werk daar weer opgenomen aan 50%. Dat heb ik volgehouden tot ik halverwege 2023 enorm last kreeg van spierpijnen, en mijn ontstekingswaarden heel hoog stonden. Mijn reumatoloog zei dat ik eens moest nadenken over mijn stressniveau. Ik zei direct: ‘Ik heb geen stress! Ik doe mijn job heel graag, heb een toffe werkomgeving, en kan dus geen stress hebben.’ Na lang nadenken heb ik uiteindelijk toch beslist om mijn ontslag te geven, en voor het goede doel te gaan werken. En het klinkt nu misschien heel vreemd, maar twee weken nadat ik mijn ontslag gegeven had, was ik pijnvrij. Luisteren naar je lichaam en kiezen voor jezelf dus, is de boodschap. Ook als je daarvoor grote beslissingen moet nemen.”
Jürgen: “Na mijn behandelingen wilde ik graag iets ondernemen, door geld in te zamelen voor het goede doel. Samen met een vriend richtte ik een vzw op en ontwikkelden we de ‘Fighter Gin’. En vijf jaar later kwamen de ‘Battle Bubbles’ erbij. Alle opbrengsten gaan naar kanker-gerelateerde goede doelen, en vooral naar Levensloop van Stichting tegen Kanker.”
Jürgen: “Wat ik vooral wil meegeven aan lotgenoten is dit: luister naar je lichaam, probeer het heft in eigen handen te houden en wees kritisch op de juiste momenten. Vertrouw op de wetenschap, en weet dat je met de juiste mindset al een heel eind raakt. Ik probeer altijd te blijven zien dat het glas halfvol is. Positief blijven is nodig, er zijn zoveel goede dingen om voor te vechten.”
Praten over kanker is niet altijd makkelijk. Maar je gaat het onderwerp toch best niet uit de weg. Psychiater Dirk De Wachter legt uit waarom gedeelde pijn minder zwaar weegt.
Praten over kanker is niet makkelijk. Hoe zorg je dat je omgeving betrokken is en jou kan steunen?
Het is normaal dat je onzeker bent. Waar je kan op letten, ontdek je in deze video.